Een marathonjaar om nooit te vergeten

Waarom de weg ernaartoe soms belangrijker is dan de race zelf.

Parijs bracht niet het resultaat waarop ik gehoopt had. Maar dat maakt het voorbije jaar niet minder memorabel — integendeel.
De échte winst zat in de weg ernaartoe: de trainingen, de tussenraces, de zondagen met mijn loopbuddy en het plezier dat ik vond in het proces. Ik neem je graag mee door mijn voorbereiding — een jaar vol lopen, leren en genieten. En wie weet... krijg jij straks ook zin om zelf zo’n traject aan te gaan.

Een marathon lopen: het was al jaren een droom. Toen ook enkele klanten met hetzelfde doel naar me toe kwamen, begon het te kriebelen. Een paar maanden later hakten we de knoop door: het werd Parijs. Zo begon een traject vol training, plezier, uitdagingen — en verrassingen.

Van droom naar doel: mijn weg naar de marathon van Parijs

Na de geboorte van mijn dochter in november 2023 was het lopen wat op de achtergrond geraakt. Maar de motivatie kwam snel terug. Met zicht op de marathon en andere loopdoelen schaften we een loopbuggy aan. Onze actieve, fussy buitenbaby was meteen enthousiast en sukkelde snel in slaap in het eerste probeerloopje. Vanaf maart vergezelde ze me elke week op minstens één lange duurloop en andere trainingsdag.

Mijn eerste echte testmoment? Raes Damme-Brugge-Damme - 10 km. Zonder grote verwachtingen stond ik aan de start, maar ik verbaasde mezelf met een PR op de 10km. De wind, de focus en misschien ook een flinke portie vaderlijke adrenaline (hallo slapeloze nachten) hielpen me vooruit. De basis kon nog veel beter, maar aan goesting was er geen gebrek.

Met een nieuwe portie motivatie trok ik mijn loopschoenen nog wat strakker aan — op naar Dwars Door Brugge, mijn volgende testmoment. In Damme viel me al iets op: lopers rond mijn tempo droegen zelden nog hun oude duurloopschoenen. Nee, de meeste renden op blitse raceschoenen, vaak met carbonplaat. Tijd om mee te zijn.

Ondertussen schakelde ik coach Manon in om opnieuw structuur in mijn trainingsweken te brengen; Dat was nu toch al enkele jaren geleden. Meer focus, minder twijfels, en vooral: meer loopplezier. Een maand later stond ik opnieuw aan de start, nu mét een betere conditie én een paar snelle schoenen.

Resultaat? Een persoonlijk record met een eindtijd van 1u06:25. Mijn Garmin gaf exact 15,00 km aan, maar Strava telde 14,99 km — het voelt dan wat minder officieel, maar ik was vooral blij: na een korte opbouw had ik al een mooi resultaat te pakken. En het smaakte naar meer.

PacePartners: plezier als motor van progressie

Na Dwars Door Brugge had ik de smaak helemaal te pakken. De volgende uitdaging was snel gekozen: de halve marathon. Rond mij hoorde ik meerdere atleten die van de Athora Great Bruges Marathon hun grote doel maakten, en dat bracht alles in beweging. Samen met Manon lanceerden we een gloednieuw traject: PacePartners. Binnen de 72 uur was het volledig volzet!

Met acht gemotiveerde dames trokken we de zomer in. Elke dinsdag samen trainen, ongeacht het weer. Het loopplezier groeide even hard als de groepsband. Onderweg beantwoordde ik vragen, stuurde bij, gaf vertrouwen — en kreeg zelf bakken energie terug. We pikten samen enkele tussenraces uit. Geen persoonlijke records daar, want de hitte was echt spelbreker. Maar wie top wil presteren in zware omstandigheden, moet vooral leren luisteren naar het lichaam.

In aanloop naar de halve marathon van Brugge voelde ik: hier zit iets in. Mijn lange duurlopen met de loopbuggy werden vervangen door wedstrijdgerichte intervallen aan halve marathontempo — meestal met buggy en kind inbegrepen, op het einde goed voor 2 x 30 minuten aan stevige intensiteit met een extra weerstandje.

De wedstrijddag zelf was er eentje met een magisch randje. Na een gezamenlijke opwarming met de PacePartners nestelde ik me in mijn startbox. Beheerst gestart, maar halverwege zag ik enkele bekenden die er vermoeid uitzagen. Een duo jongens naast me vroeg of ik de halve liep — “want jij ziet er nog fris uit?” Dat was mijn seintje: motor aan, en gáán. Ik haalde massaal lopers in. Vlak voor de meet ook de twee bekenden van daarnet. Eindtijd: 1:30:56. Met wat scherpere indeling had er misschien zelfs een 1:29:59 ingezeten, maar ik was meer dan tevreden. En toen kwamen ze, één voor één, de PacePartners. Elk met hun eigen verhaal. Elk met een gezicht dat boekdelen sprak. Trots. Ontlading. Euforie.

Want een doel bereiken wordt nóg mooier als je het samen doet.

Van halve naar hele marathon: variatie, vertrouwen en verrassing

Na de halve marathon van Brugge nam ik bewust wat gas terug. De intensiteit en het volume gingen omlaag — mijn lichaam mocht even bekomen van een zomer vol trainingen. Maar lang duurde de rust niet, want in november stonden we alweer klaar met een nieuwe PacePartners-groep. Deze keer richtten we ons pijlen gezamenlijk op een voorjaarsmarathon. Voor mij was dat Parijs, maar anderen in de groep kozen voor Rimini of zelfs het EK-marathonweekend. Zeven lopers, één missie: onze grenzen verleggen.

We gebruikten opnieuw onze beproefde mix van duurlopen en intensieve trainingen, maar met een paar extra accenten. Zelf vond ik het cruciaal om hellingstrainingen te voorzien: korte, krachtige inspanningen bergop. Niet alleen prikkel je zo je top-end snelheid, het risico op blessure blijft beperkt. En bergaf? Dat is dan weer een gratis versterking voor pezen en botten dankzij de extra impact.

De intensieve blokken bouwden we zorgvuldig op:

→ van supersnelle VO2max-microintervallen
→ naar lange drempeltrainingen of thresholdtraining
→ en finaal veel blokken rond ons verwacht marathontempo.

Daar liep het bij mij een beetje spaak. Die laatste trainingen gaven me het gevoel dat ik nét niet kon brengen wat nodig was. De hartslag zat goed, het tempo klopte, maar de timing van voeding was lastig. Op donderdagavond trainen, middenin drukke werkdagen… niet ideaal. Mijn lichaam gaf kleine waarschuwingen, maar ik luisterde niet altijd goed genoeg.

Wat me aanvankelijk het meeste angst inboezemde? De lange duurlopen. Na een eerder overtrainingsprobleem op de fiets had ik daar wat schrik voor. In mijn halve marathonvoorbereiding ging ik nooit verder dan 1u30-1u40, want dat was ook helemaal niet nodig. Maar nu was er geen ontkomen aan: op zondag moesten er kilometers gemaakt worden.

En zo ontstond een heerlijk weekendritueel. Op zaterdagavond een heerlijke ovenschotel maken, zodat ik zondag meteen kon eten na de training. En op zondagochtend vertrok ik, met Ella-Noor in de loopbuggy, op pad. Die loopjes gaven me vleugels. Week na week werd ik sterker, de afstanden minder intimiderend. En ik testte ook mijn voedingsstrategie voor Parijs. Alles voelde goed. In januari, februari en maart zat ik in de flow. Een laatste testwedstrijd — de Ryckevelde Trail — voelde als de kroon op het werk: dertiende plaats, 18km aan 4:20/km op een modderig parcours.

Parijs kon komen.

Tot er een spelbreker opdook. Letterlijk. In de laatste weken van het trainingsblok viel ons gezin ten prooi aan een hardnekkige bacterie. Na maandenlang Matrix-gewijs elk virusje weten te ontwijken, moest ik eraan geloven: een bacteriële keelontsteking, antibiotica en een trainingspauze van een week… drie weken voor de marathon. Ideaal is anders.

Was ik bezorgd? Nee. Eerlijk: ik was vooral gefrustreerd. Maar diep vanbinnen voelde ik al maanden trots. Trots op wat ik had opgebouwd. Op de variatie in mijn trainingen (dank je, Manon!). Op de progressie. Op de mensen rond me. Parijs was niet het doel. Parijs was het feestje van de conditie. Je kunt over mijn marathonervaring lezen in de vorige blog.

Je voelt het waarschijnlijk al: ik kijk met ontzettend veel trots en blijdschap terug op dit avontuur. Het was een fantastisch trainingsjaar. De herinneringen, de grenzen die ik mocht verleggen — het tovert opnieuw een brede lach op mijn gezicht.

Ik hoop dat je met evenveel plezier gelezen hebt als ik ervaarde bij het schrijven. Voor mij was de belangrijkste les een bevestiging dat plezier hebben tijdens de weg naar je doel toch wel echt primeert. Je bent een dag met maaglast en een platte band verwijderd van een rotprestatie. Als je weg naar je doel dan ook tegen valt dan schiet er niet veel meer over.

The journey is the destination!

Wie weet… misschien sta jij binnenkort ook in zo’n traject?

🎉 Op 1 juni 2025 omstreeks 9u openen we de inschrijvingen voor een gloednieuw PacePartner-traject.
Wil jij jezelf uitdagen, groeien als loper en genieten van het proces?
Blokkeer de inschhrijfdatum alvast. Het wordt weer eentje om nooit te vergeten.